ฉันนึกนามแฝงที่ลงตัวไม่ได้สักที เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันมีชื่อชั่วคราวว่า ปีโป้
ตอนเช้าฉันไปเรียนวิชาจิตวิทยา เข้าห้องสายด้วย
อันที่จริงไม่ได้อยากลงเรียน แค่ลงให้หน่วยกิจเต็ม อาจารย์รุ่นเดอะเลย คุยเก่ง
เรื่องรอบตัวแน่นมาก แกบอกว่าปีนี้ปีสุดท้ายที่แกจะสอนพอดี งานที่แกสั่งคือต้อง
ไปให้คนอื่นบอกจุดแข็ง จุดด้อย แต่ละคนมา ลำบากใจจริงๆ
ฉันไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก เป็นคน sensitive กับเรื่องอย่างนี้ว่ะ รับไม่ได้
ฉันพยายามศึกษาเรื่องการเขียนเว็บเบื้องต้นด้วย Dreamwaver ยิ่งนานๆไป
ไม่ไหวจะเคลียร์ มันช่างยุ่งยากซับซ้อนกับเครื่องมือจัดแต่งหน้าเว็บให้งาม
เขียนโปรแกรมด้วย VS ยังจะเข้าใจง่ายกว่าอีก
ตอนเย็นไปวิ่งฟิตเนส เพราะวันนี้ลำไยอบแห้ง(นามสมมติ)หนีไปกินข้าวซะแล้ว
ฉันไม่อยากวิ่งคนเดียวในสนามเมน ที่สำคัญ ฉันอยากวิ่งโดยไม่มีคนแซง มันก้อไม่เลว
ถ้าทำอารมณ์เย็นๆหน่อย ไปรับบัตรคิวก่อนครึ่งชั่วโมง ระหว่างรอก้อไปยืดเส้นยืดสาย
6 โมงเย็นมาใหม่ แล้วก้อเข้าไปวิ่งๆๆ ลูกเดียว นานทีจะได้เข้ามาวิ่งในนี้ รู้สึกว่า
วิ่งด้วย Threadmill ยังไงก้อฟินสุด ไม่มีใครแซง วิ่งได้นานไม่มีเหนื่อย
สังเกตว่าคนบางตากว่าสมัยก่อน ยิ่งตอนปี 1 ปี 2 รู้สึกชายหนุ่มเต็มไปหมด
นึกถึงสายตาที่เคยมองมา หลายๆคนที่ทักทาย พูดคุยกัน แม้กระทั่งคนที่เคยเฝ้าดูฉัน
จากมุมนั้น คอยเทคแคร์ในช่วงเวลานั้น ถ้าเทียบกับตอนนี้แล้ว มันช่างเงียบเหงานัก
นี่คงเป็นธรรมดาของการที่เรากลายเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายไปแล้ว ไม่มีคนแก่กว่าให้เชยชม
ในนี้แล้วสินะ ไม่มีใครให้ฉันได้กระชุ่มกระชวยเลย
เอาเถอะ กลับไปฉันยังมี มีมี่ เพื่อนสนิทที่น่ารักให้ปลุกปล้ำ
มีมี่ มีภารกิจในทีมสต๊าฟประชุมเชียร์ของคณะทุกเย็น นั่นก้อคือฉันจะต้องอยู่
ตามลำพังกว่า 4 ชั่วโมง จากปกติที่ตัวแทบจะติดกันอยู่แล้ว
ฉันเล่นเฟซบุ๊คขณะมีมี่ยังไม่กลับมา วันนี้นึกครึ้มใจเปิดดูเฟซบุ๊คบุคคลที่ลาออกไป
จากชีวิตเมื่อต้นปีก่อน ไม่อยากใช้คำว่าแฟนเก่าเลย
เขาคือ โมโม่ รุ่นพี่วิทย์กีฬาเรียนจบได้สองปีแล้ว ผู้ซึ่งเคยพัฒนา relationship น้อยๆ
ให้เติบโตขึ้นเรื่อยๆ เริ่มจากในฟิตเนส เขามอบประสบการณ์ลืมไม่ลงให้กับฉันตลอดมา
เรื่องมันยาว และเข้มข้น จนเอาไปเขียนนิยายได้หลายเล่ม
แต่ตอนนี้ที่จะพูดถึงคือ ฉันดีใจที่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแฟนกับพี่เค้าแล้ว ดูจากรูปที่โพส
พี่เค้าดูอ้วนขึ้น ใบหน้ามีอายุบ่งบอกถึงความสาหัสในชีวิตที่เจอมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น