วันหยุดสุดสัปดาห์กับงานพิเศษ เก็บข้อมูลชาวบ้าน จ.นครนายก

 

ปลายเดือนพฤศจิกาปี 2013 ที่ความหนาวเริ่มมาเยือน ฉันตื่นเต้นกับการเริ่มงานพิเศษที่สมัครกับทางมหา’ลัย ลุ้นว่าจะได้เจอใคร จะได้ทำอะไรบ้างนะ พอไปถึง ไม่มีใครที่ฉันรู้จักเลย แต่ละคนมาจากหลายๆคณะ ฉันพบว่ามันไม่ใช่งานสบายอย่างที่คิด พวกเราได้รับแจกแบบสำรวจคนละ 30 ชุดสำหรับไปลงพื้นที่สอบถามชาวบ้านเรื่องสัพเพเหระ เราก้อไม่รู้ว่าเบื้องบนใครสั่งมา และจะเอาข้อมูลไปทำอะไร คำถามที่ต้องไปหาคำตอบมากรอกมันช่างเยอะ วุ่นวาย และคล้ายๆกันในหลายๆข้อ ภารกิจคือเราต้องเอาไปสัมภาษณ์ชาวบ้านตามพื้นที่ที่รถตู้พาไปปล่อย ให้ได้อย่างต่ำ 20 ชุดภายในวันเสาร์ – อาทิตย์ ซึ่งเป็นวันออกปฏิบัติการล่าชาวบ้านของพวกเรา

เสาร์แรก เราได้รับเงินค่าจ้างสำหรับสองสัปดาห์ล่วงหน้า ฉันถูกอาจารย์แบ่งกลุ่มไป อ.เมืองนครนายก นั่งรถไกลจาก ม นานพอสมควร พอถึงที่หมายพบว่าสภาพพื้นที่ไกลปืนเที่ยงมาก เราเดินกันค่อนข้างไกลกว่าจะได้สัมภาษณ์บ้านแต่ละหลังที่ตั้งกระจายกัน สักพักรถตู้ก้อต้องพาเราไปลงที่ใหม่ ต้องขอบคุณช่วงบ่ายวันนี้ที่ช่วยให้วันพรุ่งนี้ไม่ต้องเหนื่อยมาก รถตู้พาไปลงที่ตลาด อ. เมือง ฉันกับน้องสาวแว่นปี 1 ช่างจ้อ จากคณะมนุษย์ แท็กทีม 2 คน ไปด้วยกัน พบห้องสมุด อ.เมือง นครนายก หลบซ่อนอยู่ในมุมเล็กๆถัดไปอีกบล็อก ด้วยความเหนื่อยใจเราจึงปักหลักอยู่ที่นี่ ดักถามคนที่ผ่านไปผ่านมาในนี้ จนได้จำนวนมาก ถึงนั่งสบายอยู่ในนี้ไม่ต้องเดินเหนื่อย แต่ก้อเหนื่อยใจกับเจ้ที่ให้ความร่วมมือตอบยาวปนบ่นนานมาก กว่าจะสัมภาษณ์เสร็จแต่ละข้อ ฉันก้อเสียชาวบ้านไปหลายคนให้กลับน้องสาวแว่นซะแล้ว

วันอาทิตย์เก็บให้ครบ 20 ชุดถือว่าโอเคเเล้ว จนท และอาจารย์ไม่ได้มาคุมเหมือนเมื่อวาน มีหลายๆคนที่รับเงินจากเมื่อวาน แล้วขาดในวันนี้โดยที่ทำยังไม่ถึงเป้า ฉันต้องทำอีก 5 ชุด เรานั่งรอคนอื่นที่ยังเก็บไม่ครบนานมาก หลังจากนั้นก้อไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมา ฉันนั่งฟังน้องแว่นบ่นจนกระทั่งรถตู้กลับ ม

สัปดาห์ต่อมาเป็นช่วงขาขึ้น ไม่มีใครมาคุม รถจอดแวะที่วัดอะไรซักอย่างเพื่อรอติดต่อคนนำทาง

ฉันวางแผนจะสัมภาษณ์ให้ไวที่สุด ข้ามคำถามในหลายๆข้อไปอย่างที่คนอื่นๆก้อทำกัน(ที่เหลือนั่งมะโนเอง) เพื่อรักษาเวลา ฉันลืมความกลัว และบุกป่าฝ่าดงเปลี่ยวเอามากๆ เพื่อไปให้ถึงบ้านแต่ละหลังที่อยู่ค่อนข้างห่างกัน เหมือนเค้าจะนิยมเลี้ยงหมาดุหลังละหลายๆตัว ช่วงบ่ายในอีกพื้นที่หนึ่ง มีลุงชาวบ้านอาสาสมัครขับมอเตอร์ไซค์รับ-ส่งพวกเราไปตามจุดต่างๆ ช่วยให้แบบสอบถามเสร๋จไวขึ้นเยอะเลย ในที่สุดฉันก้อเป็นคนเดียวที่ทำเสร็จครบ 20 ชุดพอดีก่อนรถตู้จะกลับ ม วันพรุ่งนี้ฉันจะได้ไม่ต้องมาทำอีกแล้ว

  

ฉันกลับ ม และพบว่ามีแผลแมลงก้นกระดกขึ้นเป็นทางยาวตรงรอยยิ้ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

วันอาทิตย์ฉันนอนออกแบบเสื้องานเปิดหอเพื่อส่งเข้าประกวด ฉันแสบที่แผลมาก

ว่างเว้นไป 1 สัปดาห์ งานลงพื้นที่สัปดาห์สุดท้ายมาถึงแล้ว เป็นเช้าที่อากาศหนาวเอามากๆฉันมารวมตัวกับคนอื่นๆพร้อมรอยแผลเป็นหน้าเกลียดจากแมลงก้นกระดก เราได้รับแจกเงินค่าจ้างงวดสุดท้าย ฉันคิดถึงมันจริงๆเลย ที่ได้ซื้อของขวัญให้พี่บัญฑิตตามประเพณีในวันรับปริญญาก้อเพราะเงินพวกนี้

น้องแว่นไม่มาอีกแล้ว ฉันจึงได้แท็กทีมกับกลุ่มเด็กคณะโพธิที่นั่งรถคันเดียวกันมาตลอดหลายสัปดาห์แต่ไม่ค่อยได้คุยกัน พวกเราแลกเปลี่ยนเบอร์กัน เผื่อหลงทาง ครั้งนี้ต้องเดินฝ่าป่ารกมาก แทบมองไม่เห็นบ้านคนเลย คนนำทางก้อดูงงๆกับตัวเอง พื้นที่เริ่มซ้ำเพราะมีคนมาเก็บข้อมูลก่อนหน้าเเล้ว เห้อ ฉันเหนื่อยใจมาก เดินตั้งนานแต่ได้บ้านไม่กี่หลังเอง  ช่วงหลังๆก้อเริ่มดีขึ้น ฉันสนุกกับการปั่นจักรยานที่ชาวบ้านให้ยืมไปสำรวจพื้นที่ แต่ไม่ทันไรรถตู้ก้อมารับให้ไปที่อื่น

ในที่สุดพรุ่งนี้ก้อต้องมาอีก เพราะยังเหลือแบบสอบถามอีก 3 ชุด

วันอาทิตย์สุดท้าย หลายๆคนจากกลุ่มอื่นหนีไปพร้อมกับเงิน กลุ่มของเราได้เดินไปลงพื้นที่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เพื่อเก็บข้อมูลอีกไม่กี่ชุด บรรยากาศครื้นเครงดี ฉันรู้สึกใจหายนิดๆ อีกไม่กี่นาที่มันก้อจะจบแล้ว

เดินตามถนนสาริกา-นครนายก

ทุกคนพูดคุยเรื่องวางแผนกลับบ้านตอนปีใหม่ตลอดทางที่นั่งรถตู้ พวกเราแวะกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดร้านใหม่ก่อนกลับ ม ฉันกินไป 2 ชาม เพราะมีคนสั่งผิด และฉันเห็นมันน่ากินกว่าชามที่ฉันสั่ง

 

Diary อับเฉา วันที่ 31–1 เด็กบ้านไกลติดอยู่ในมหา’ลัยกลางทุ่ง

อาจารย์ให้การบ้านวิชาภาษาอังกฤษมา คือให้เขียนไดอารี่วันหยุดปีใหม่คือวันที่ 31 ธันวากับวันที่ 1 มกรา หลังจากที่อิดออด เขียนทีละนิดทีละหน่อยมาหลายวันแล้ว ในที่สุด วันนี้ก้อเขียนเสร็จแล้ว เขียนไปพร้อมๆกับกิน DARS ดาร์คช็อคโกแลตจาก Seven-Eleven ที่คู่หูให้เป็นของขวัญวันเกิดวันที่ 7 มกราซะด้วย

December 31, 2013

At  late in the morning, I and my buddy had breakfast at a cafeteria. I found the poor sleeping orange cat on a bench.

I was filled with eating Chicken Savory Curry and Chicken Green Curry, after that I took photos that my buddy cut the acrylic for making panel of the final project device.

At noon, we went to Futurepark Rangsit. I bought the sunscreen because it was buy 1 get 1 free. We went to shopping and we ate a lot of seafood at Oishi Buffet among the hungry crowd. This time it were displeasure that something lost from the food tray, the Slice of Salmon Sashimi were cut too thick so it made me wanted to puke. Raspberry pudding, my favorite dessert was too sour and too soft than all the time I even ate that. I tried to eat more as I can.

เจ้าของบล็อกไม่ได้ออกไปออกทริปที่ไหนนอก ม เลย นอกจากจะไปเดินฟิวเจอร์พาร์ครังสิต แหล่งช็อปยอดนิยมของเด็ก มศว องครักษ์ที่ใกล้ที่สุดแล้ว ทีแรกก้อคิดว่าคนจะน้อย เพราะไปเที่ยว ตจว กันหมด จะได้เดินสบายๆ ที่ไหนได้ พอเดินเข้ามา โคดอึดอัดแม่ง เป้าหมายหลักคือกินโออิชิบุฟเฟ่ต์ เสียใจจังที่มากินตอนวันสิ้นปี รอคิวนานที่สุดในสามโลก พอเข้าไป ของก้อขาดเยอะ ปลาดิบไม่เย็น ของหวานก้อไม่เย็น มีแต่ฝูงชนผู้หิวโหยที่ยื้อแย่งและกอบโกยต่อหน้าต่อตาให้เราได้ดูไว้เป็นสัจธรรม

After eating, I had a stomachache. I hurry ran to toilet at once.

We continue went shopping at Big C and bought a few things that were on sale.

We came back to a silence dormitory. I took a bath quickly because the weather was very cold. I slept and my buddy did project during waiting for the mid night.

Near the midnight, we went up the stairs of the faculty building to the roof top. It was too dark to see anything around us. I felt fear at the dark in this old lonesome building and I thought about the ghost, it was hard to me for walking up-stairs in the dark then, lot of fireworks were blazing around us.

ก้อจบไปแล้วสำหรับวันสุดท้ายของปี 2013 ปีที่มีเรื่องน่าตื่นเต้นมากมาย ปีที่ฟื้นคืนชีพมาจากปี 2012 อันแสนโหดร้าย เคาท์ดาวน์ครั้งที่แล้วดูดอกไม้ไฟกับคู่หูที่วงเวียนหน้า ม  ครั้งนี้ขยับมาดูที่บนดาดฟ้าตึกวิศวะ ต้องเดินขึ้นตึกที่ไร้ผู้คน มืดๆ หลอนๆ อดคิดไม่ได้ว่าจะมีอะไรโผล่ออกมาไหม ได้ดูดอกไม้ไฟรอบทิศอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานอยู่ข้างๆกับคู่หูเท่านี้ก้อรู้สึกพิเศษแล้วล่ะ ไม่ต้องออกไปวุ่นวายกับผู้คนอุ่นหนาฝาคั่งที่ขี้เหงาในเมืองใหญ่

January 1, 2014

 สำหรับวันแรกของปี ดูเรียบๆ ไม่มีอะไรโลดโผนน่าตื่นเต้นเลยนอกซะจากว่าเราจะดูหนังซอมบี้

I got up late. It was not easy to move, I was bored with unable travel to anywhere or came back home because of less money and dizzy crowd so I spent all days at my untidy bed room for playing computer game, reading books, loading movie file torrents and surfing the internet to looking for Korean style dresses.

During the evening to the night, I watch the movie from internet. I shook with cold under the thin blanket all night.

สองวันนี้ก้อถึงคราวต้องจบลงแล้ว ถึงจะดูธรรมดาไปสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับเจ้าของบล็อกแล้วมันควรค่าแก่การจดจำตลอดไป