ปลายเดือนพฤศจิกาปี 2013 ที่ความหนาวเริ่มมาเยือน ฉันตื่นเต้นกับการเริ่มงานพิเศษที่สมัครกับทางมหา’ลัย ลุ้นว่าจะได้เจอใคร จะได้ทำอะไรบ้างนะ พอไปถึง ไม่มีใครที่ฉันรู้จักเลย แต่ละคนมาจากหลายๆคณะ ฉันพบว่ามันไม่ใช่งานสบายอย่างที่คิด พวกเราได้รับแจกแบบสำรวจคนละ 30 ชุดสำหรับไปลงพื้นที่สอบถามชาวบ้านเรื่องสัพเพเหระ เราก้อไม่รู้ว่าเบื้องบนใครสั่งมา และจะเอาข้อมูลไปทำอะไร คำถามที่ต้องไปหาคำตอบมากรอกมันช่างเยอะ วุ่นวาย และคล้ายๆกันในหลายๆข้อ ภารกิจคือเราต้องเอาไปสัมภาษณ์ชาวบ้านตามพื้นที่ที่รถตู้พาไปปล่อย ให้ได้อย่างต่ำ 20 ชุดภายในวันเสาร์ – อาทิตย์ ซึ่งเป็นวันออกปฏิบัติการล่าชาวบ้านของพวกเรา
เสาร์แรก เราได้รับเงินค่าจ้างสำหรับสองสัปดาห์ล่วงหน้า ฉันถูกอาจารย์แบ่งกลุ่มไป อ.เมืองนครนายก นั่งรถไกลจาก ม นานพอสมควร พอถึงที่หมายพบว่าสภาพพื้นที่ไกลปืนเที่ยงมาก เราเดินกันค่อนข้างไกลกว่าจะได้สัมภาษณ์บ้านแต่ละหลังที่ตั้งกระจายกัน สักพักรถตู้ก้อต้องพาเราไปลงที่ใหม่ ต้องขอบคุณช่วงบ่ายวันนี้ที่ช่วยให้วันพรุ่งนี้ไม่ต้องเหนื่อยมาก รถตู้พาไปลงที่ตลาด อ. เมือง ฉันกับน้องสาวแว่นปี 1 ช่างจ้อ จากคณะมนุษย์ แท็กทีม 2 คน ไปด้วยกัน พบห้องสมุด อ.เมือง นครนายก หลบซ่อนอยู่ในมุมเล็กๆถัดไปอีกบล็อก ด้วยความเหนื่อยใจเราจึงปักหลักอยู่ที่นี่ ดักถามคนที่ผ่านไปผ่านมาในนี้ จนได้จำนวนมาก ถึงนั่งสบายอยู่ในนี้ไม่ต้องเดินเหนื่อย แต่ก้อเหนื่อยใจกับเจ้ที่ให้ความร่วมมือตอบยาวปนบ่นนานมาก กว่าจะสัมภาษณ์เสร็จแต่ละข้อ ฉันก้อเสียชาวบ้านไปหลายคนให้กลับน้องสาวแว่นซะแล้ว
วันอาทิตย์เก็บให้ครบ 20 ชุดถือว่าโอเคเเล้ว จนท และอาจารย์ไม่ได้มาคุมเหมือนเมื่อวาน มีหลายๆคนที่รับเงินจากเมื่อวาน แล้วขาดในวันนี้โดยที่ทำยังไม่ถึงเป้า ฉันต้องทำอีก 5 ชุด เรานั่งรอคนอื่นที่ยังเก็บไม่ครบนานมาก หลังจากนั้นก้อไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมา ฉันนั่งฟังน้องแว่นบ่นจนกระทั่งรถตู้กลับ ม
สัปดาห์ต่อมาเป็นช่วงขาขึ้น ไม่มีใครมาคุม รถจอดแวะที่วัดอะไรซักอย่างเพื่อรอติดต่อคนนำทาง
ฉันวางแผนจะสัมภาษณ์ให้ไวที่สุด ข้ามคำถามในหลายๆข้อไปอย่างที่คนอื่นๆก้อทำกัน(ที่เหลือนั่งมะโนเอง) เพื่อรักษาเวลา ฉันลืมความกลัว และบุกป่าฝ่าดงเปลี่ยวเอามากๆ เพื่อไปให้ถึงบ้านแต่ละหลังที่อยู่ค่อนข้างห่างกัน เหมือนเค้าจะนิยมเลี้ยงหมาดุหลังละหลายๆตัว ช่วงบ่ายในอีกพื้นที่หนึ่ง มีลุงชาวบ้านอาสาสมัครขับมอเตอร์ไซค์รับ-ส่งพวกเราไปตามจุดต่างๆ ช่วยให้แบบสอบถามเสร๋จไวขึ้นเยอะเลย ในที่สุดฉันก้อเป็นคนเดียวที่ทำเสร็จครบ 20 ชุดพอดีก่อนรถตู้จะกลับ ม วันพรุ่งนี้ฉันจะได้ไม่ต้องมาทำอีกแล้ว
ฉันกลับ ม และพบว่ามีแผลแมลงก้นกระดกขึ้นเป็นทางยาวตรงรอยยิ้ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
วันอาทิตย์ฉันนอนออกแบบเสื้องานเปิดหอเพื่อส่งเข้าประกวด ฉันแสบที่แผลมาก
ว่างเว้นไป 1 สัปดาห์ งานลงพื้นที่สัปดาห์สุดท้ายมาถึงแล้ว เป็นเช้าที่อากาศหนาวเอามากๆฉันมารวมตัวกับคนอื่นๆพร้อมรอยแผลเป็นหน้าเกลียดจากแมลงก้นกระดก เราได้รับแจกเงินค่าจ้างงวดสุดท้าย ฉันคิดถึงมันจริงๆเลย ที่ได้ซื้อของขวัญให้พี่บัญฑิตตามประเพณีในวันรับปริญญาก้อเพราะเงินพวกนี้
น้องแว่นไม่มาอีกแล้ว ฉันจึงได้แท็กทีมกับกลุ่มเด็กคณะโพธิที่นั่งรถคันเดียวกันมาตลอดหลายสัปดาห์แต่ไม่ค่อยได้คุยกัน พวกเราแลกเปลี่ยนเบอร์กัน เผื่อหลงทาง ครั้งนี้ต้องเดินฝ่าป่ารกมาก แทบมองไม่เห็นบ้านคนเลย คนนำทางก้อดูงงๆกับตัวเอง พื้นที่เริ่มซ้ำเพราะมีคนมาเก็บข้อมูลก่อนหน้าเเล้ว เห้อ ฉันเหนื่อยใจมาก เดินตั้งนานแต่ได้บ้านไม่กี่หลังเอง ช่วงหลังๆก้อเริ่มดีขึ้น ฉันสนุกกับการปั่นจักรยานที่ชาวบ้านให้ยืมไปสำรวจพื้นที่ แต่ไม่ทันไรรถตู้ก้อมารับให้ไปที่อื่น
ในที่สุดพรุ่งนี้ก้อต้องมาอีก เพราะยังเหลือแบบสอบถามอีก 3 ชุด
วันอาทิตย์สุดท้าย หลายๆคนจากกลุ่มอื่นหนีไปพร้อมกับเงิน กลุ่มของเราได้เดินไปลงพื้นที่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เพื่อเก็บข้อมูลอีกไม่กี่ชุด บรรยากาศครื้นเครงดี ฉันรู้สึกใจหายนิดๆ อีกไม่กี่นาที่มันก้อจะจบแล้ว
เดินตามถนนสาริกา-นครนายก
ทุกคนพูดคุยเรื่องวางแผนกลับบ้านตอนปีใหม่ตลอดทางที่นั่งรถตู้ พวกเราแวะกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดร้านใหม่ก่อนกลับ ม ฉันกินไป 2 ชาม เพราะมีคนสั่งผิด และฉันเห็นมันน่ากินกว่าชามที่ฉันสั่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น