คืนนั้นมีคอนเสิร์ตวง Tattoo Color จัดที่กลางแถบหอพักมหา’ลัย แต่ฉันนึกเพลงวงนี้ไม่ออกซักเพลง ฉันจึงนึกถึงเพลง ฤดูที่ฉันเหงา ของวง Flure ขึ้นมาแล้วเปิดฟัง
ฉันฟังเพลงนี้ ตลอดช่วงหัวใจสลาย
วันนั้นจุกไปด้วยความรู้สึกมากมายที่อธิบายลำบาก คนที่เคยเห็นหน้าเกือบทุกวันจะไม่ได้มาคอยทำให้เราตื่นเต้นอย่างเดิมอีกแล้ว ตอนนั้นเขายังเป็นเพียงรุ่นพี่ที่แอบชอบฉัน เขาเรียนปีสุดท้าย ต้องจากมหา’ลัยไปฝึกงานตลอดเทอมสุดท้าย ฉันกับเขาจึงนั่งหาอะไรกินกันที่พลาซ่าในม. เป็นการส่งท้าย และพูดคุยความรู้สึกกันนิดหน่อย บอกตรงๆฉันรู้สึกคิดถึงและใจหายมากๆ ที่ผ่านมาเขาทำให้ฉันรู้สึกเป็นคนพิเศษ ได้รับการเทคแคร์และเซอร์ไพรส์จากเขาอยู่เสมอ ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันคงเหงาใจ
ขากลับหอพักฝนตกหนัก เจ้าของร้านที่เขาสนิทด้วยให้ยืมร่มสีเหลืองคันนึง เราเลยอาศัยร่มเดินไปด้วยกัน แล้วก้อเดินแวะอาคารกลางที่มีเวทีจัดคอนเสิร์ตที่มีนิสิตอัดแน่นกันจนแทบไม่มีที่ให้เดิน ขณะที่วง Tattoo Color กำลังบรรเลงอยู่เสียงรอบข้างก้อกลบเสียงที่เขากับฉันคุยกัน เลยต้องตะโกนใส่หูกันใกล้ๆบางครั้งฉันก้อรู้สึกเขิน ไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวก้อมีคนมาชน ในที่สุดเราก้อออกมาจากตรงนั้น เรายังคงเจอกันอีกหลายครั้ง ความถี่เริ่มน้อยลงเรื่อยๆเพราะเขาไม่ได้มีเวลามากเหมือนก่อนๆ
ตอนนั้นฉันคงไม่รู้ว่าอีกไม่กี่เดือนให้หลังสถานะของฉันกับเขา จะเปลี่ยนไปไวขนาดนั้น ตอนนั้นฉันคงไม่รู้ว่า น้ำจะท่วมใหญ่จนมหา’ลัยหยุดยาว เขาจะนั่งรถหลายชั่วโมงมาหาฉันถึงบ้าน เราจะพากันเที่ยว เราจะกลายมาเป็นแฟนกัน
.
.
.
และไม่ช้าก้อต้องแยกทางกันไปหลังจากที่ฉันทำตัวสับสนกับตัวเองว่าจะเก็บเขาไว้ต่อไปดีหรือไม่ ในที่สุดเขาก้อทำให้ฉันไม่ต้องตัดสินใจด้วยความยากลำบาก แต่ก้อเล่นเอาฉันคาดไม่ถึง และเสียใจสุดๆที่ตัวเองไม่ใช่คนพิเศษสำหรับเขาได้ตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น